SCENE REPORT               

DE GAZETTE VAN TIELT (BEL) - April 1986

Tieltse Pop-Corn

De laatste tijd tiert het muziekmaken welig in Tielt. Niet minder dan 14 pop-rock-punk-of-hoe-je-ze-ook-moet-noemen-groepen hebben een eigen publiek en spelen binnen een eigen circuit. Onbekend is dikwijls onbemind. Daarom in dit nummer een volledig overzicht van alle Tieltse popgroepen en een interview. Als toetje een plaatbespreking van The Dirty Scums.

De Tieltse rocksien: Lange tijd een curiosum, nu een heus fenomeen. Na enig speurwerk kwam een redactieteam van de Gazette tot de verbijsterende vaststelling dat er 14 bands waren in Tielt. Een rockcultuur die misschien niet thuis hoort in de pluchen zetels van een cultureel centrum, maar die daardoor des te vitaler en echter is. De Gazette is geraakt door dit jeugdig enthousiasme en ruimt plaats in haar kolommen. Alle groepen werden uitgenodigd voor een fotosessie en een gesprek. Enkel de X-iters, Lesley Lizinski, SBM-Blues en Ruth never Came ontbraken op het appel. Het resultaat: De Popencyclopedie van Groot Tielt.

Het Interview met de tien

Een goede vijf jaar geleden ontdekte Vlaanderen de Rock. De Kreuners, TC Matic, ... plukten daar de vruchten van. Het succes was groot zowel wat de optredens als de platenverkoop betreft. Ondertussen is de zaak wat bekoeld, een aantal groten doen nog verder en een hele reeks bands kwamen met een felle kater terug in de realiteit. Toen miste Tielt de trein, nu hebben we plotseling een explosie met veertien groepen. Een typevoorbeeld van provincialistische achterstand ?

De Tien: Het is allemaal niet zo plotseling. Het heeft te maken met een betere infrastructuur. Door de repetitieruimtes die stad Tielt en De Marbel ter beschikking stellen zijn er meer kansen. De ene groep stimuleert de andere. Muziek is een harde microbe, eens je het te pakken hebt, raak je het niet meer kwijt.

Is er ambitie aanwezig ? Alle groepen hier zijn eigenlijk de grootste en beste in hun genre ... in Tielt. Wat zijn de kansen op een doorbraak buiten de stadsgrenzen ?

De Tien: Iedereen speelt voor erkenning. Door gedwongen amateuristische toestanden is er echter weinig kans op doorbraak. Geld is vaak het probleem. Als je er te veel hebt, kom je er alvast gemakkelijker. Als een groep het ergens wil brengen, komt er veel meer dan muziek bij te pas. Je moet brains hebben, een sponsor en een manager.

Een vraagje voor de punkbands hier aanwezig. Punk is dit jaar 10 jaar oud. Wat bezielt jullie om met deze formule verder te doen ?

Punk: Wij kunnen niet anders. Het is een eenvoudige vorm van muziek die voor veel ambiance kan zorgen. Punk vraagt heel weinig technische vaardigheid. Met een dirty sound en een dirty gitaar wordt iedereen Dirty Scum. Bart vindt dat je wel nummers moet kunnen maken, maar dat de scène daarbij weinig eisen stelt. Voor Hideaway en Berre liggen de zaken anders. Zij hechten groot belang aan ambachtelijke kwaliteit, je moet m.a.w. eerst kunnen spelen.

Muziek is business. Zeker bij jullie grotere collega's gaat het er grof aan toe. Reeds aan de lijve ondervonden ?

Berre: De verkoop van platen wordt gemaakt dor vlotte reclamejongens. Je kenbaar maken is dan ook het grootste probleem. Het is zoals bij verkiezingen: het verkopen van de boodschap is belangrijker dan de boodschap zelf. De zwakke verkoop van Belgische platen ligt echter ook aan de vaak erbarmelijke opnamekwaliteit. Uit de RockRally blijkt ook de grote bloedarmoede van veel groepen.

Scums: Bij punk ligt dat anders. Een slechte opname is er geen beletsel. Niet alle Belgische opnames zijn trouwens slecht. Wij hebben veel positieve ervaringen met onze elpee. Er is een goede verkoop in het buitenlandse punkcircuit. Het is allemaal wel erg duur: 120.000 keien voor 1.000 elpees. We moeten de distributie volledig zelf doen en daar kruipt erg veel energie in.

Berre: Vooraleer ik mij riskeer zal ik toch garanties moeten hebben over kwaliteit. Vele groepen laten zich bedotten met te dure demo's.

Bart: Met een goed opgenomen cassette kan je ook al een heel eind vooruit.

TVC: Studio's zijn profiteurs !

Allemaal in het bezit van gitaren, drums, versterkers, ... In een groep spelen moet pakken geld kosten.

De Tien: Je steekt er inderdaad veel eigen geld in. Je houdt er op ons niveau zeker niets aan over. Maar als je wilt optreden, kan je niet werken zonder een minimale materiële basis. Als je na een optreden 1.000 fr. overhebt, mag je al heel blij zijn.

Er doen gekke verhalen de ronde over de samenwerking tussen de Tieltse groepen. Ze bewerken allemaal dezelfde Tieltse regio en zouden elk optreden van een groep beschouwen als een optreden minder voor de eigen band. Wat is ervan aan ?

TVC: Er is inderdaad veel jaloezie. Als je de negatieve graffiti ziet in de WC's van Tieltse kroegen, dan ga je je toch vragen stellen.

Hideaway: Als je de sfeer in De Marbel ziet, dan meen ik toch dat er respect is voor elkaar.

Bart: De samenwerking is SHIT in Tielt.

Na het gesprek blijkt dat de bestaande kloven niet onoverbrugbaar zijn. Het idee van een festival met enkel Tieltse groepen wordt positief onthaald. Live-aids tijdens de Europfaeesten ?

DV

THE DIRTY SCUMS

Leden: Dirty Pik (zang + gitaar) - Dirty Jenz (bass + zang) - Dirty Zjantie (drums + zang).
Sedert december 1981 een legendarische groep in Tielt en omstreken. Geëvolueerd van '77punk tot een mengelmoes van punk, hardcore en speedmetal. Hun dirty songs gaan over antimiltarisme, fascisme, de Belgische regering, droge levers en grote dorst. Eind 1984 namen ze een heuse elpee in eigen beheer op: "Dirty Songs".

THE REPULSIVES

Leden: Bart (Stinky) Vanseveren (drums + zang) - Stefaan (Disorder) De Deurwaerder (bass) - Bart (Brob) Vanbrabandt (gitaar).
Eerste repetitie in de "wet" summer van 1985. Hun muziek omschrijven ze zelf als eenvoudig, soms snel - soms traag. Op het eerste gezicht ben je geneigd om er een punketiket op te kleven met hier en daar een link naar hardcore en speedmetal. De teksten van Brob gaan over fascisme, politiestaat, idealen en gevoelens en gewone, dagelijkse dingen. Net als No Numbers zitten de "weerbarstigen" in het postpunkcircuit van de kleine clubs en de fanzines. De toekomst ? Het uitbrengen van een eigen fanzine "Tilt", een cassette opnemen en veel optreden in het alternatieve circuit.

ARROW

Leden: Daisy Vandenberghe (zang) - Christof Sagaert (gitaar) - Guy Brouckaert (gitaar) - Mark Van Nieuwenhuyse (bass + keyboards) - Geert Vandenberghe (drums).
Arrow werd in oktober 1985 opgericht door een groep hardrockfanaten. Sedertdien hebben ze het repetitiestadum nog niet verlaten. Binnenkort komt daar wellicht verandering in tijdens het 1 mei vrij podium in De Marbel. Hun grote voorbeeld is Saxon. Zij staan voor melodieuze hardrock. Heavy-metal en speedmetal zijn aan hen niet besteed. Hun droom: een single opnemen en Vorst Nationaal plat (of doof ?) spelen.

HIDEAWAY

Leden: Filip Blancke (zang en bluesharp) - Marc Blancke (gitaar) - Jean-Marie Herman (leadgitaar) - Hennie Monballieu (bantambass) - Stefaan Lambert (drums).
Hideaway is ontstaan uit twee leden van de X-iters en drie leden van SBM-Blues. Blues en rhytm'n'blues dus. Zeker meer dan de moeite waard in hun genre. Het zijn blanke jongens met een zwarte soul. Kwaliteit is een must in het bluescircuit en Hideaway heeft er daar veel van in huis.

NO NUMBERS

Leden: Dany (zang) - Koen (gitaar) - Kris (bass) - Stefaan (drums).
Begonnen in de zomer van 1983, om de verveling te doorbreken en ook wel om hun eigen mening via muziek te kunnen uiten. Een postpunkband met het hart aan de linkerkant. Hun teksten zijn één grote aanklacht tegen hypocrisie, dierenmishandeling, oorlog, fascisme en racisme. Zij hebben daarmee een aardige reputatie opgebouwd in en buiten Tielt. Met de huidige bezetting zijn de zaken pas echt goed aan het evolueren. Voorlopig hoogtepunt is hun in eigen beheer opgenomen cassette "Where do we go from here".

TVC15

Leden: Henk Stevens (zang) - Filip Verbiest (gitaar) - Bart Vanseveren (bass) - Gerdy Deprez (keyboards) - Dirk Pattyn (drums).
Zondermeer de jongste Tieltse groep en ook één van de succesrijkste. Net als bij No Numbers ligt Bart Vanseveren aan de basis van de start (juni 1984). Ze vormden een groepje "om samen muziek te maken". Ze ontwikkelden een originele stijl met muzikale referenties naar de "goden" der aarde: Bowie, Iggy Pop, Lou Reed, Velvet Underground, Talking Heads en John Cale. Deze groep heeft iets: ze zijn jong en angry, muzikaal kunnen ze nog een heel eind verder, de zanger is gespeend van de juiste performer-kwaliteiten (de appel valt ook hier niet ver van de boom) en ze zijn arrogant-zelfbewust. Het net iets te veel van dat laatste zou hen echter wel eens kunnen nekken. Na dertig optredens met relatief succes heeft het amateurisme de plaats moeten ruimen voor ambitie: een mini-elpee.

THE WASTE

Leden: Lieven Vroman (zang) - Dirk Vanseveren (gitaar) - Marc Clauw (bass) - Christ Dinneweth (sax) - Stefaan Lambert (drums).
Of zoals ze zichzelf voorstellen: "1985 was een jaar vol rampspoed: menig vliegtuig stortte te pletter, op de Heizel sneuvelden meer Italianen dan tijdens WOII, Reagan werd herverkozen en Anderlecht speelde kampioen. In hetzelfde jaar produceerde The Waste zijn eerste decibels. Op ingelegde snijbonen kan men een etiket kleven maar voor The Waste gaat dit niet op. Waarnemers gewagen van melancholische punk, gecamoufleerde blues, zelfs van nep. Toekomst ? The Waste heeft nog nooit een duet opgenomen met Elton John en is van plan dit zo te houden. Naar verluidt ligt in Nieuw-Caledonië de markt nog volledig open. Met de steun van de Jong Gemeentekrediet Club wordt 1986 het jaar van de Grote Doorbraak."