A Blast from the past

Tja, de Dirty Scums in de Buena Fé te Brugge. Pure nostalgie was het. We werden weer naar het midden van de jaren tachtig gekatapulteerd. Toen Brugge een levendige punksien had, met cafés zoals de Cadillac en ’T Hoekje, fuiven in Sint-Elooi, punkbands zoals Sponky Business (met wijlen Gunnar Geldof) en No Debt (met ook al een dode in de rangen Mario ‘Marbles’ Devooght). Toen doppen nog betekende dat je elke dag je stempeltje ging halen. En dan die ene punkband toen nog uit Zwevezele (nu Tielt), die al meer dan twintig jaar weigert compromissen te sluiten. Niet de punk van de grote politieke statements. Behalve dan Martens, jij ouwe rukker, dat hier ondergronds een kleine hit was en ook in de Buena Fe zowat het beste Scums-nummer bleek te zijn. Voor de rest is hun repertoire vooral een ode aan die ene God: bier. En zelfs een beetje chauvinisme zoals bleek uit Belgian beer is the best in the world. En mij kregen ze helemaal wild toen ze op het eind van het repertoire hun alter ego’s The Thirsty Scums (dat bier weer) bovenhaalden en enkele Ramonescovers uit de boxen lieten knallen. Punk is not Dead? Misschien niet, maar ik kreeg het gisteren toch even moeilijk toen ik vaststelde dat sommige punks die ik toen kende dat wel zijn.

Punk is not dead ! Het stond in de jaren tachtig in uitgelopen zwarte blokletters op de sacristie van de Sint-Annakerk. Of was het God is dood? Of was het een andere kerk? Ik herinner het mij allemaal niet meer zo goed -maakt het enig verschil uit? Wat muziek betreft, werd m'n geheugen gisteren wél opgefrist. Eerst kregen we Acné & the Kids over ons heen en daarna mochten The Dirty Scums nog eens tonen hoe het écht moest. Wat mij betreft, was het anachronisme nooit ver weg. Maar toch moest ook ik toegeven dat de renaissance van de punk een neverending tale bleek te zijn. Het publiek dacht er net zo over. Niet dat punk anno 2006 opnieuw uitgevonden wordt. Althans niet door de bands die gisteren in de Buana Fé van jetje gaven. Acné & the Kids haalden de mosterd deels bij de oi-punk en voegden daar wat hardcore en cross-over aan toe. Net toen ik me afvroeg hoe ik dit zou omschrijven, fluisterde m'n buurman aan de toog me de term 'complexloos' in het oor. Een schitterende omschrijving, zeg maar een toverwoord voor een set die verre van af is, maar die voldoende overtuigend werd gebracht. Wanneer Acné de puisten ontgroeid zal zijn, krijgen we vast en zeker scarface voorgeschoteld.

The Dirty Scums, dat was andere koek. Met een begroeting als "Goeienavond, bende kieszakken", wisten we meteen wat we aan elkaar zouden hebben die avond. De vettigheid kwam in pakken over ons heen, maar nooit zonder knipoog. De Scums kunnen zichzelf relativeren en de humor van de hele rock-'n-rollvertoning in non-songs vertalen en spelen. Het is een soort muzikaal nihilisme met een uitdagende spot voor al wie hen dreigt ernstig te nemen. Of hoe kunnen we bijvoorbeeld songs als Bob de Brouwer, zullen we'r nog één drinken en Martens, jij ouwe rukker anders gaan interpreteren? De muziek is na 25 jaar nog steeds zo ongesofisticeerd als wat, al werkt de band regelmatig naar een climax toe die kippenvel kan veroorzaken. Net als de oude punk is het oeuvre van The Scums veeleer een statement dan wel een verzameling songs. Het is dan ook geen toeval dat ze in de afgelopen 25 jaar slechts zes cd's uitbrachten. The Scums lieten zich gisteren gewillig en met brede grijns saboteren en verkrachten door enkele enthousiastelingen die een potje mee wensten te brullen op het podium. Ze sloten het feestje af na een bisset met covers van onder meer The Ramones en Motörhead. Jawel, ça plane pour moi !

P.L.