Nadat we met onze deelname aan dit evenement reeds 5 maal de lokale pers hadden gehaald, werd ik die week ook nog gecontacteerd om op vrijdagmorgen 26/12 een kort rechtstreeks interview te geven op onze nationale radiozender Radio 2. Alle krantenartikels daaromtrent kan je hier terugvinden, zelfs het interview kan je hier beluisteren. De WereldRecordPoging startte op vrijdag 26/12 om 20.00 u. Wij waren geprogrammeerd als band nummer 32 van de 60 (de volledige lijst van alle bands vind je onderaan dit verslag). De volgorde van de bands werd waarschijnlijk bij loting vastgesteld, je kon weliswaar een voorkeurtijdstip opgeven, maar ik vermoed dat iedereen zo opportuun zal geweest zijn om ofwel de vrijdagavond ofwel de zaterdagavond in te vullen. We dienden zaterdagmorgen om 08.24 u. te spelen en zouden daartoe om 03.30 u. in de vroegte vertrekken. Ik had me voorgenomen om de avond ervoor vroeg te gaan pitten, dat heb ik effectief ook zo gedaan, maar toch heb ik slechts 2 maal anderhalf uur kunnen slapen: ik heb absoluut niet de gewoonte om vroeg te gaan slapen, mijn huisgenoten hebben ook niet echt de gewoonte om wat minder lawaaierig te zijn rond dit tijdstip, en natuurlijk was ik ook wel een beetje bezig met dit evenement. Ik had verder nog een weinig bemoedigende droom. Ik droomde dat we de eerste 3 nummers van ons programma foutloos speelden, waarna ik een snaar brak. Dit was niet echt een probleem want ik had mijn reservegitaar bij. Het podium lag echter vol gitaarkoffers en -zakken waardoor ik mijn reservegitaar niet kon vinden. Bovendien had niemand van ons het programma bij, waardoor we niet meer wisten welk ons vierde nummer was, en intussen tikte de ons toegemeten tijd maar door. Zo eindigden we ons optreden met slechts 3 nummers te hebben gespeeld, en voor een publiek van slechts één persoon ! Niet echt goed uitgerust dus, stond ik om 3.00 op.

We hadden de afstand op zo'n 260 km geschat en voorzien dat we omstreeks 06.20 u. in Venlo zouden zijn. Zo konden we nog 3 optredens meepikken alvorens we ons backstage dienden te melden. Het was zo dat je je één uur voor het optreden diende aan te melden. Was je op dat moment niet aanwezig, dan werd een reserveband in jouw plaats opgeroepen. Er waren 11 reservebands voorzien, waaronder ook uw dienaars The Thirsty Scums. Niettegenstaande de nagenoeg verkeersvrije autostrades en slechts één oponthoud waren we er toch pas om 07.10 u., na 262 km. te hebben afgelegd. Het oponthoud was nodig om mij te ontlasten van een natuurlijke behoefte en gebeurde in een Truck-Inn niet zo ver meer van Venlo. Ja, mijn eerste kakske van de dag op Nederlands grondgebied was een feit, een activiteit die ik nog twee maal heb herhaald die dag. Je moet natuurlijk een beetje zot zijn om zo'n afstand af te leggen om slechts 20 minuten te spelen, maar een al of niet gezonde portie gekte maakt wel een beetje deel uit van onze band. Verder was het bijzonder lang geleden dat we nog in Nederland hadden gespeeld, de plaatsen die we al eens eerder hebben aangedaan zijn Maastricht (1985), Hoorn (1988), 's Hertogenbosch (1989, voorprogramma van Toy Dolls) en Hengelo (1990). Het was meteen ook de eerste keer dat we vooraf geen guldens hoefden te halen bij de bank. Dit is natuurlijk zeer praktisch maar het heeft de charme van een ander land bezoeken toch wel wat weggenomen, vind ik.

Na de camionette te hebben geparkeerd, meldden we ons maar direct backstage. Dit was een tent die aan de achterzijde van de zaal was geplaatst. Om één of andere reden werden we direct als The Dirty Scums aangesproken, misschien wel door ons taaltje, we waren nl. de enige Belgische band van de 60. Ik vind het wel eigenaardig dat er niet meer Belgische bands zich hiervoor hebben ingeschreven, maar soit. We maakten kennis met de drie organisatoren Gregor, Garde en Lolly, die zich samen "Oude Garde" noemen, alsook met medewerker Rob. Uit krantenartikels op hun site wisten we reeds dat deze oude garde ironisch genoeg bestond uit één 18-jarige en twee 19-jarigen ! Het bleken allemaal sympathieke mensen te zijn en we hoorden ook dat men goed op schema zat.

Vooraleer ons klaar te maken voor ons optreden, wensten we nog even de zaal te verkennen. Daarvoor dienden we het blokje om te lopen. Het was niet enkel een zaal maar eerder een jongerencentrum met ook een café en wat kantoren erin. Zowel in het café als in de diverse gangen hingen punx rond, en in de zaal zelf waren een 80-tal nog niet slapende punx aanwezig, waaronder een groot deel met hanenkam-outfit. Dat zag er goed uit, als band voelen we ons altijd een beetje "thuis" bij dit publiek. Niet dat onze vrouwen thuis een hanenkam dragen, maar in dit milieu zijn we toch ook ooit begonnen. Dit jaar hebben we nogal veel in jeugdhuizen gespeeld en we stelden daarbij vast dat punx niet altijd de weg vinden naar een jeugdhuis. Het podium van de zaal was met een gordijntje in twee gesplitst, zodat je tijdens het optreden van de vorige band toch voldoende tijd had om je een beetje te schikken. We maakten één wissel mee en dat bleek erg eenvoudig: de ene band stopte met spelen, daarna speelde een tape enkele seconden "Hey, ho, let's go" van the Ramones, waarna de volgende groep startte. Er was voorzien dat elke band 20 minuten kon spelen, met nogmaals 4 minuten voor materiaalwissel. Dit laatste was dus niet echt nodig, waardoor je eigenlijk 24 minuten kon spelen, en dat is toch al niet weinig. Er hing een digitale klok in de zaal, die de nog te gane tijd aftelde. Ook ontwaarde ik enkele Rode Kruis-mensen die ik dan voor de rest van de dag niet meer gezien heb. Je zou nochtans denken dat die mensen meer nodig zijn naarmate de 24 uren vorderden.

We begaven ons terug backstage en nadat de vorige band had gespeeld, kon Zjantie al vertrekken om het aanwezige drumstel wat aan zijn noden aan te passen en zijn eigen cymbalen op te zetten. Nadat alle leden van de vorige groep terug backstage waren, konden Keez en ikzelf vertrekken. De versterker die voor mij klaarstond was een Ampec, die van Keez was een Laney, en het drumstel bestond voor het overgrote deel uit Tama-materiaal. De enige check bestond erin te zien of er al of niet geluid uit de versterkers kwam. Volumeregeling of toonregeling kon niet gebeuren, dit zou natuurlijk niet al te sympathiek zijn voor de ernaast optredende band. De klank op het podium zou dus een verrassing zijn, en voor de klank in de zaal dienden we ons volledig te verlaten op de bekwaamheid van de P.A.-mensen. Terwijl we onze beurt afwachtten, stonden er tot onze verrassing plots 2 Belgen voor het podium: Martin en Sven van Anarcasticats ! Dat waren meteen de enige 2 Belgen die we daar hebben waargenomen, bedankt mannen ! Ze waren al aanwezig van de avond ervoor, maar vanaf een uur of 11 heb ik ze helemaal niet meer gezien.

"Hey ho, let's go" weerklonk en het was onze beurt. Ik vertelde het publiek eerst nog dat we de enige Belgische band waren en dat we ons optreden wilden opdragen aan de in februari van dit jaar overleden Nederlandse punklegende Johan van Leeuwen, die daar vast wat graag was aanwezig geweest. Sinds de vroege jaren 80 correspondeerde ik op regelmatige basis met Johan en je kon op onze site al eerder deze info over Johan terugvinden. De zaal werd er eventjes stil van, maar er kwam geen reaxie. Ook nadien heeft niemand ons hierover aangesproken, en dat vind ik toch wel wat vreemd. We startten met "I never loved you" en even speelde ik met het idee om voor de grap dit nummer aan alle Nederlanders op te dragen, maar liet het idee maar varen. Snel werd duidelijk dat mijn zang niet hoorbaar was door de monitors, maar we konden alleen maar hopen dat men mij in de zaal wel beter hoorde. Bass- en gitaarvolume stonden redelijk ten opzichte van elkaar. Ons tweede nummer "Belgian beer is the best" doorstonden we zonder kleerscheuren op Nederlandse bodem. We hadden 10 nummers voorzien die een totaal van ongeveer 17 minuten in beslag namen. Het was ook de bedoeling dat we in de eerste 10 minuten een nummer speelden van maximum 1 minuut lang. Dit zal dan later op een CD verschijnen waarop elke band dus vertegenwoordigd zal zijn met een nummer van 1 minuut. Hiervoor hadden we "Givin" good head" gekozen, en hadden daarbij 1 strofe weggelaten, om zeker de 1 minuut-limiet niet te overschrijden. Halfweg het optreden kreeg ik verschrikkelijk dorst, maar stelde vast dat ik de 2 pinten die ik had klaargezet al omver had geschopt. Gelukkig was Martin er om mij uit de nood te helpen. Gedurende gans het optreden reageerde het publiek nogal lauw, maar dat is natuurlijk wel begrijpelijk om 08.30 u. 's morgens. Na onze 10 voorziene nummers, plakten we er nog "Punk's not dead" aan dat wel erg toepasselijk was, alsook "Pretty Vacant" wat dan weer een mooie afsluiter was. In dit nummer brak ik weliswaar nog een snaar. Zelf waren we erg tevreden van ons zo goed als foutloze optreden. De gitaarklank was weliswaar niet optimaal geweest, maar dat was natuurlijk part of the game. Het drumstel daarentegen klonk - op het podium alvast - zéér goed. Dit was meteen ook ons 50ste optreden geweest van 2003 ! Foto's vind je bij de afdeling "Gigs" van onze "Pictures"-sexy. Toen we na het optreden buiten kwamen, bleek het al klaar te zijn, wat een onwennig gevoel teweegbracht. Het gebeurt nog dat het reeds klaar is wanneer we de zaal verlaten, maar toch niet net na het optreden.

Nadat we alles terug in de camionette hadden gelegd, begaven we ons opnieuw naar de zaal. Daar kregen we toch al direct wat complimenten over het optreden. Navraag bij Sven en Martin leerde ons dat de klank in de zaal toch vrij behoorlijk was geweest. Wel, dat deed ons deugd om te horen. De gezamenlijke doelstelling - een wereldrecord neerzetten ! - primeert natuurlijk wel op de individuele prestatie, maar een redelijke klank is daarbij natuurlijk altijd meegenomen. Verder hoorden we dat er bij de start de avond ervoor een enorme massa volk was komen opdagen, zelfs in die mate dat de mensen in rijen dienden te wachten buiten. De zaal zat propvol, en er mochten enkel mensen naar binnen als er ook volk terug naar buiten kwam. De 3 bands die we intussen zagen optreden, speelden of oldschool- of newschool-punk en deden dit op een zeer behoorlijk niveau, vooral als je rekening houdt met de niet echt superieure klank op het podium. In de zaal viel dit echter zeer goed mee, weliswaar soms met uitzondering van de zang. De P.A.-mensen deden daar echter ogenschijnlijk nix aan. Toen ik een blik op het mengpaneel wierp, merkte ik wel dat alle kanalen op ongeveer maximum volume stonden. Ik vermoed dat de kwaliteit van alle micro's niet even goed was.

Om 10 u. zou Black Vampire optreden, en dit optreden wilden we toch niet missen (eerlijk gezegd was dit de enige band van de 60 die ik kende, alhoewel ik The Bips ook wel al bij naam kende). In 1985 werden we samen geprogrammeerd voor een optreden in het Nederlandse Maastricht en in 1987 hadden we ze nog uitgenodigd op het festival ter gelegenheid van ons 5-jarig bestaan in Tielt. Ze zijn ook te horen op de 5th Anniversary Gig-tape die we hiervan hebben uitgegeven (en waarvan er nog slechts weinige exemplaren resten). Onlangs had Bill me terug gecontacteerd en hierbij vermeld dat ze sinds een drietal jaar terug waren opgericht. Ik had al een tijdje postgevat voor het podium - zonder herkend te worden - toen Black Vampire van wal stak. Ze waren echter nog maar pas begonnen toen men ons al kwam optrommelen om direct erna als reserveband te spelen. Vliegensvlug snelden we naar de camionette om ons materiaal en togen daarna snel backstage, waar men ons echter meedeelde dat ze het probleem hadden opgelost door 2 bands van plaats te wisselen ... Dan maar terug naar Black Vampire, die een aantal nummers speelden die ook al op onze 5th AG-tape figureren. Gezien Bill me niet herkende, heb ik me na het optreden maar zelf kenbaar gemaakt. Onder de noemer "Other Bands" op onze "Pictures"-sexy vind je enkele foto's van Black Vampire's optreden.

We hadden ons standje meegebracht met nagenoeg onze volledige mailorder en vroegen een tafel of iets dergelijks om alles in de zaal te kunnen uitzetten. Bleek dat het niet toegelaten was een standje in te zaal te plaatsen, wel in het café. Daar hadden we echter geen goed oog in: er was weinig volk in het café zodat de overgrote meerderheid van het publiek niet eens wist dat er in het café een standje was. We verkochten dan ook nix, maar konden wel 't 1 en 't ander ruilen met de sympathieke mensen van Black Vampire. Nix is veel gezegd, we verkochten een T-shirt aan een wel zeer bevallige Nederlandse meid. Kijk maar ne keer naar de "Girls" bij onze "Pictures"-sexy. Tussendoor gingen we ook af en toe naar de groepen zien, maar het was niet altijd duidelijk om welke groep het ging. We hadden wel een schema, maar soms werd er al eens van plaats geruild, of wat opgeschoven. Een programmeerbare lichtreclame boven het podium met telkens de naam van de band erop zou bv. leuk geweest zijn. Na een uur hebben we ons standje maar terug opgekraamd zodat we meer op ons gemak naar de bands konden kijken.

Tussendoor hebben we ook nog wat frietjes gegeten van een kraam dat voor Perron 55 stond, maar niets gaat natuurlijk boven Belgische frietjes. Van de bands die we die voormiddag zagen, sprong er één band uit en dat was the Apers. Eerder newschool-punk weliswaar maar met een hoge dosis enthousiasme en heel goeie nummers. Het was middag en er was voor de eerste maal terug meer volk in de zaal. Het was me niet duidelijk of het grootste deel van het publiek bandleden waren of niet. Wel was er constant ongeveer hetzelfde aantal mensen aanwezig zodat je kon stellen dat veel bands niet bleven na hun optreden ... Kort na het optreden van the Apers werden we opnieuw gecontacteerd om als reserveband in te vallen: om 13.36 u. dienden we NME (spreek uit enemy) te vervangen, wiens gitarist niet was komen opdagen. Dit zou leuk worden, mede doordat het publiek in aantal was gegroeid. Ik rekende uit dat we ditmaal de andere helft van het podium zouden toebedeeld krijgen. Rond 13.00 u. begaven we ons een derde maal backstage. Daar ontmoetten we nog de zanger van the Apers, bleek dat ze diezelfde avond nog in Amsterdam dienden te spelen, samen met niemand minder dan onze Belgische Janez Detd. Nu pleegde Janez Detd. bij mij - in tegenstelling tot bij zowat alle overige Belgische punx - op nogal wat krediet te kunnen rekenen, maar sinds ik ze in RifRaf heb gezien met reclame voor schoenen (!) is dat krediet nagenoeg volledig verdwenen.

Met The Thirsty Scums waren we band nummer 45 en het record was dus in feite net gebroken. De gitaarversterker op dit deel van het podium was een Marshall, die van Keez was opnieuw een Laney, en het drumstel was een Pearl. Ik had vurig gehoopt om met The Thirsty Scums te kunnen optreden, want bij het publiek zijn onze Ramones-covers toch telkens weer een feestje. Toen we gestart waren, was ook al meteen weer duidelijk dat er weinig zang uit de monitors kwam, maar wat nog erger was, was dat de bassversterker overdonderend luid stond. Pogingen om hem stiller te zetten, werkten niet eens. In tegenstelling tot verwacht, reageerde het publiek ook niet fel: was het nu de vermoeidheid onder hen of was de klank in de zaal gelijk aan de klank op het podium ? Niemand heeft het ons verteld. Ook was het publiek terug verminderd in aantal, zou de grote hoop misschien enkel naar the Apers komen kijken zijn, dit kan toch niet ? Als 1-minuut-nummer hadden we gekozen voor "Judy is a punk", maar gezien de naam van het evenement wenste Rob ook "Blitzkrieg Bop" op te nemen. Intussen was de "hey-ho, let's go" overgang tussen de bands al weggevallen. Bandje kapot of werkte het op de zenuwen ? We speelden een vrij goeie set, enkel op het einde maakten we enkele foutjes. Een - weliswaar oorverdovende - bass is nu eenmaal toch nogal minimaal om je als groep op te baseren. Zo kwamen we toch nog aan 51 optredens dit jaar. Enkele foto's ervan kan je terug hier vinden. Tijdens het optreden merkte ik ook nog een professionele camera op, ik mag aannemen dat het van één of ander al dan niet lokaal TV-station was. Misschien zijn we dus wel op de Nederlandse TV gekomen ? We hebben echter geen idee in welke mate de lokale of Nederlandse pers aandacht aan deze recordpoging heeft besteed.

Nadat we nog een 2 à 3 behoorlijke bands hadden gezien, werd het shopping-time. Zjantie wenste nl. een Kruidvat-filiaal te vinden om voor zijn astma-opstoten een soort vix-achtige toestand te kopen die in België niet verkrijgbaar is, en ikzelf wenste wat blikjes "mossels in pikante saus" aan te schaffen (erg lekker bij wat biertjes en wat brood), iets wat al helemaal onvindbaar is in België. Na eerst de verkeerde kant te zijn uitgegaan, vonden we toch nog het centrum van Venlo, of in elk geval toch de winkelstraten. Wel, winkels bij de vleet hoor, tientallen en tientallen winkels maar bijna allemaal kledingzaken, en als het geen kledingzaken waren, dan waren het godverdomme schoenwinkels. Toch vonden we een Kruidvat-winkel en Zjantie vond er ook zijn gerief. Na waarschijnlijk alle winkelstraten te hebben doorgelopen, kwamen we terug bij ons startpunt, en we hadden niet één voedingszaak gezien ! Dan maar een biertje gaan nemen, zodat we toch niet van een complete kale kermis zouden thuiskomen. Ons oog viel op een café dat "Proeflokaal" heette, nou beter konden we niet hebben natuurlijk. Eénmaal binnen zochten we tevergeefs een prijslijst of bierkaart, bij navraag hadden ze daar zelfs blijkbaar nog nooit van gehoord. Dan maar gevraagd welke bieren we allemaal konden proeven. Wel, dit is ongelooflijk: naast pils (van Lindeboom) was er nog één (1 !) ander bier verkrijgbaar, de 3 Belgische bieren niet meegerekend, want daarvoor waren we nu eenmaal niet gekomen. Dit klinkt toch een beetje naar bedrog, nee ? Dan dronken Zjantie en ik maar het tweede bier, nl. Venloosch Alt (dat dan ook nog van brouwerij Lindeboom blijkt te zijn), en Keez nam een pils. Kwamen ze daar wel niet af met een pilsje van slechts 20 cl ! Keez, 100 kg. in omvang, liet deze belediging echter gewillig over zich heen gaan. De Alt was niet slecht, maar spoorde ook niet direct aan tot meer. De cafébazin daarentegen was wel een vriendelijke vrouw, aan wie we in ons beste ABN vroegen of er nu echt nergens een voedingszaak in de buurt was. "Waar komen jullie in godsnaam toch vandaan ?, was de eerste reaxie, ondanx ons ABN. Ik repliceerde met te zeggen dat we in geen geval in gods naam kwamen, maar van een provincie aan de Belgische kust. Nu, België bleek voor hen al voldoende te zijn als verklaring (of excuus). Het bleek dat er toch een voedingszaak in de buurt was, en godbetert, een Duitse zaak dan nog wel: die 2 Brüder. Daar vond ik inderdaad meer dan ik zocht en ik kocht een tiental blikjes mossels met alle mogelijke sauzen. Verder kocht ik zelfs nog blikjes mosselsoep. Zo was onze korte uitstap toch niet geheel tevergeefs geweest. Ik zal regelmatig aan Venlo terugdenken wijl ik één van onze Belgische bieren proef met een mosseltje tussendoor.

We kwamen terug in Perron 55, en alles liep daar nog steeds gesmeerd. We moeten in de tijd dat we naar het centrum waren geweest een 3 à 4 bands gemist hebben. Ha, sorry jongens, dat jullie optreden niet van onze aanwezigheid kon genieten. Met nog ongeveer 4 uur te gaan, was het nu wel onze bedoeling elke resterende band te zien. Dat viel eerst wat tegen, want bij de volgende 3 of 4 bands hadden we telkens snel door dat het niveau beduidend laag was. Geen erg en ook geen verwijt naar die bands hoor, dan gingen we maar een pilsje drinken in het café. Niet elke band kan even goed zijn en elke band heeft het recht wat podiumervaring op te doen, alleen jammer dat er net enkele dergelijke bands na elkaar stonden geprogrammeerd. Waar we in de voormidag enkel old- en newschoolpunk hadden gehoord, bood de namiddag dan wel weer meer afwisseling. Het laatste uur waren de bands weer meestal behoorlijk, maar net zoals in de morgen en in de voormiddag werd er bijna niet gedanst en was er nooit wat ambiance.

Toen het de beurt was aan de laatste band, lagen we ongeveer 10 minuten voor op schema, zodat die band een vollediger programma kon spelen. Iedereen was nu wel aanwezig in de zaal zelf en ik schat dat er terug een 150 personen waren. De laatste band was Blok1A en waarschijnlijk doordat daarna de kous af was, ontstond er nu toch wel ambiance en ging het er op bepaalde momenten heftig aan toe. De band was trouwens erg goed, met een erg goeie zanger, maar die een beetje teveel uit hetzelfde vaatje tapte. Foto's van deze band zijn ook al weer te zien bij onze afdeling "Other Bands". Om 20.00 u. kwamen de organisatoren het podium delen en er werden enkele champagneflessen (of schuimwijn, 't zal mij worst wezen) de zaal ingespoten. Met alle spots aan op de achtergrond, was dit een mooie apotheose.

Wel, wij kunnen niet anders dan bewondering hebben voor deze organisatie die zo vlekkeloos verliep. Als ik mezelf in hun plaats zou stellen, zou het lastigste wel geweest zijn om de ganse tijd nuchter te blijven, want dit is waarschijnlijk wel een vereiste om alles feilloos te laten verlopen. Ook alle bands hebben zich trouwens heel disciplinair gedragen, niet één band diende erop te worden gewezen dat hij de tijdslimiet overschreed. Van de 60 voorziene bands, was er slechts één niet komen spelen, en dat was dan nog omdat hun gitarist niet was komen opdagen. Zanger Sjef, met wie we een woordje wisselden, kon er absoluut niet mee lachen en ik kon me perfect inleven in zijn boosheid over hun gitarist. Dat wij de reserveband waren op wie dan beroep werd gedaan, was mooi meegenomen, zo hebben we België dubbel vertegenwoordigd.

Het record was dus met glans gebroken, maar deze discipline wordt echter niet officieel erkend door het Guinness Book of Records omdat het te weinig concurrentieel is. Dit vind ik bijzonder vreemd, want als je weet wat er allemaal in dat GBoR staat ... Wel was er een notaris aanwezig geweest en de organisatie zou ook een oorkonde ontvangen.  Afgezien daarvan vroeg ik of er regels waren waaraan diende voldaan te worden, zoals bv. die 20 minuten-limiet, maar dat hadden ze allemaal zelf vastgelegd. In feite is het dus perfect mogelijk het record te breken door de bands elk 15 minuten te laten spelen. Uiteraard moet je wel zoveel bands bereid vinden en moet je het nog kunnen organiseren ook natuurlijk. Na een klein uur waren we, met uitzondering van die sympathieke punk van Bootknife, de enige band die nog aanwezig was, en zelfs nagenoeg de enige personen die tout court nog aanwezig waren.

Dit was wel plots erg snel afgelopen. Er werden ook geen pinten meer besteld, zodat we na afscheid te hebben genomen van de organisatoren terug huiswaarts trokken. Dit was een erg mooie afsluiter geweest van een wel zeer succesvol jaar. In januari is er toevallig geen enkel optreden geboekt, maar het eerste weekend van februari gaan we er weer tegenaan !

Dirty Pik

27/12/2003 - 20.00 u.

The Dirty Scums in gezelschap van de dodelijk vermoeide organisatoren.

TIJDSCHEMA

Tussen 20:00 en 24:00

01. 20:00 - 20:24 = The Bips
02. 20:24 - 20:48 = Ass If
03. 20:48 - 21:12 = The Disasters (D)
04. 21:12 - 21:36 = Wagtale
05. 21:36 - 22:00 = Sic
06. 22:00 - 22:24 = Antillectual
07. 22:24 - 22:48 = De Tonies
08. 22:48 - 23:12 = Mistake
09. 23:12 - 23:36 = Rabid
10. 23:36 - 24:00 = Dynamite Kiss (D)

Tussen 24:00 en 04:00

11. 24:00 - 24:24 = The Green Ballz Band
12. 24:24 - 24:48 = 69 Charger
13. 24:48 - 01:12 = Nervous Breakdown
14. 01:12 - 01:36 = CrossCurrent (D)
15. 01:36 - 02:00 = Outfreaked Nerds
16. 02:00 - 02:24 = Shaggable Sluts
17. 02:24 - 02:48 = Orcastrated
18. 02:48 - 03:12 = Bronson Death Wish
19. 03:12 - 03:36 = Splendid*69
20: 03:36 - 04:00 = Line Out

Tussen 04:00 en 08:00

Tussen 08:00 en 12:00

Tussen 12:00 en 16:00

Tussen 16:00 en 20:00

TIJDSCHEMA BACKUP BANDS

Tussen 20:00 en 01:00
Delychees
Against Alcoholic Rhinos

Tussen 01:00 en 06:00
System Error
Logan’s Run

Tussen 06:00 en 11:00
Short Fused
Rapaille

Tussen 11:00 en 16:00
The Fart Farmers
City Riot
The Thirsty Scums (B)

Tussen 16:00 en 20:00
elConjo
CeaseFire