Enkele weken terug had ik ne keer al de voorbije optredens geteld van The Dirty Scums, vanaf ons eerste optreden op 06/03/1982 tot nu, en ik kwam daarbij aan bijna 250. Het werd dan snel duidelijk dat het 250ste nog dit jaar zou plaatsvinden en dat het dit optreden in Moeskroen zou worden. Bovendien valt ons 250ste optreden in een wel zeer succesvol jaar: 50 optredens zullen we in 2003 gehad hebben, waarvan 28 met The Dirty en 22 met The Thirsty Scums. Als kers op de taart nemen we eind december dan nog deel aan het WereldRecord Punk, dat in Nederland wordt georganiseerd. Genoeg stof voor een klein persberichtje dachten we, en aldus stuurden we dit berichtje naar de lokale pers. Luttele dagen later verscheen alles reeds in Het Volk, Het Nieuwsblad, De Weekbode en Het Laatste Nieuws, maar natuurlijk kan je ook alle artikels op onze site lezen.

Dit optreden in Moeskroen werd georganiseerd door de vereniging Viva La Punk, een vereniging die bestaat uit een vijftal personen woonachtig in de streek Doornik-Moeskroen. Het was al het zesde optreden dat ze organiseerden in deze streek, en het was pas de tweede maal in "El Bar". De eerste maal dateerde slechts van de week ervoor. Het geheel blijft wel kleinschalig, zo waren er de week ervoor zestig betalende toeschouwers. Oorspronkelijk zouden er slechts drie groepen optreden, maar uiteindelijk zijn daar ook nog the Hillside Stranglers bijgekomen. Dit naar aanleiding van een mail van de band die op zoek was naar bijkomende optredens voor hun Europese tournee. Zo kriigen wij zelf ook bijna dagelijks dergelijke mails, maar wij zijn nu eenmaal geen concertorganisator.

Moeskroen, van oorsprong een nederlandstalige Westvlaamse stad, hebben we door een nog steeds moeilijk te verteren wet in 1963 moeten ruilen/prijsgeven voor het Limburgse Voeren. Dankzij zijn ligging dicht bij een autostrade waren we reeds in 35 minuten aan de rand van de stad. Nadat we de juiste straat hadden gevonden, reden we die van begin tot einde door zonder echter het opgegeven nummer te hebben opgemerkt of zonder ook maar iets te hebben gezien wat op een zaal of een café leek. Daarna probeerden we een tweede maal een stuk van de straat af te rijden, doch opnieuw zonder resultaat. Dan maar ergens de camionette geparkeerd om aan een eventuele voorbijganger de weg te kunnen vragen. Al snel merkten we een kleine deur op, recht voor de parkeerplaats van de camionette, en daarop hing een kleine affiche. En inderdaad, hier was het. Het was een deur aan de zijkant van een enorm gebouw dat vroeger dienst had gedaan als zwembad. Eén van de ruimtes werd nu in gebruik genomen door een vrije radio en de bar daarvan was "El Bar". Het was een klein L-vormig ding, dat door een overschot aan TL-lampen nogal ongezellig oogde. Er was nog niets van materiaal aanwezig, dat zou de eerste groep nl. meebengen. We werden heel gastvrij ontvangen door de sympathieke organisatoren. Eén van de barmannen bleek nog gewerkt te hebben voor GoodLife/GreenLeaf. De stichter van dit label kennen we al van in de jaren tachtig, en alhoewel onze visie over bier drinken bv. aardig verschilde (hij was straight edger, en zoals je wel weet zijn wij fervente bierdrinkers) hebben we toch altijd goed contact gehad. Ward was resoluut gekant tegen alles wat maar enigszins naar business of grootschaligheid rook. We ruilden soms een tien à twintig CD's van de onze tegen materiaal van GreenLeaf Records. Daar kwam plots een kentering in toen Ward meedeelde dat tien of twintig exemplaren ruilen belachelijk was, gezien hij nu gewoon was om met tienduizenden exemplaren te werken. Zo zie je maar hoe een mens kan veranderen. Iedereen heeft natuurlijk het recht om te veranderen (zelf heb ik weliswaar nog niet van dat recht gebruik gemaakt), maar daarom hoef je anderen nog niet te kleineren. Terwijl we aan het uitladen waren, daagden naast een andere camionette nog enkele mensen op die precies ook naar iets op zoek waren. Al vlug bleken het the Hillside Stranglers te zijn, die op hun beurt de zaal niet vonden. We plaatsten al ons materiaal in een smalle gang, soundchecken was zinloos, gezien er nog geen installatie voorhanden was.

We dronken wat pinten en maakten intussen kennis met the Hillside Stranglers. Daarbij was het niet evident om vlot over te schakelen tussen het Frans dat we met de organisatoren spraken, naar het Engels. Hillside Stranglers is een Amerikaanse band uit de hoofdstad van Michigan, nl. Detroit. Ze bestaan sinds elf jaar en als ik het goed heb begrepen was dit hun vijfde Europese tournee. Ze verblijven hier een twintigtal dagen en het is de bedoeling een tiental concerten te geven. Dit was het enige Belgische concert, de andere hadden voornamelijk plaats in Duitsland (4), Frankrijk (3) en Nederland (2). Bij het uitladen hadden ze gevraagd of ze ons drumstel konden gebruiken. Tijdens onze kennismaking vroegen ze of ze eventueel ook nog mijn gitaarbox konden gebruiken. Een versterker hadden ze zelf mee, één van Russische makelij dan nog wel. Toen ik zei dat ik twee gitaarboxen bij had, vroegen ze meteen of ze die tweede ook konden gebruiken. Ze waren nl. met twee gitaristen. Bovendien was die zijn versterker kapot, zodat hij ook graag mijn versterker had gebruikt. Ja, dan vroeg ik maar zelf of ze een bassversterker bijhadden en dat was inderdaad niet het geval. Gevaarlijke manier om te gaan optreden, zo zonder materiaal en zonder voorafgaande afspraak, vind ik, maar ja, als je dan het geluk hebt om The Dirty Scums tegen het lijf te lopen natuurlijk ... Het bleken heel sympathieke mensen te zijn, waarvan de zanger de oudste was, nl. een jaar ouder dan mijzelf. Ze vonden Europa wreed te doen en toen ze informeerden naar het Belgisch drugsbeleid vonden ze dit ongelooflijk (iedereen weet intussen dat het bezit van drie gram (of vijf, daar wil ik nu vanaf zijn) bij 18-plussers is toegelaten wanneer er geen overlast wordt berokkend en wanneer er geen minderjarigen in de buurt zijn). Toen we het hadden over the Ramones, vertelde één van de gitaristen dat hij vroeger regelmatig in een club uithing waar Dee Dee een geregelde klant was, hij dronk dan rustig pinten aan de toog. Hij had hem daar regelmatig gezien, maar hem nooit aangesproken. Dee Dee was liever gerust gelaten, wat ik me natuurlijk wel kan voorstellen. Voorts vertelde hij dat hij op vijftienjarige leeftijd in een Detroitse club nog een optreden van de legendarische GG Allin had gezien, compleet met de legendarische stront op het podium en al. GG Allin heeft zoveel verteld dat hij zelfmoord zou plegen tijdens een live-concert dat de meesten denken dat dit effectief zo is gebeurd. Zover is hij echter nooit geraakt, want hij stierf in 1993 ten gevolge van een drugsoverdosis ...

AL snel bleek dat de organisatoren absoluut niet gehaast waren om op een bepaald uur te starten. Rijkelijk laat kwam de eerste groep aan, Soupçon de Démence, wat ik wel een leuke naam vind (Verdacht van Dementie). De gitarist baat een muziekwinkel uit, vandaar het late uur. We hadden terug onze monitorinstallatie meegebracht en koppelden die aan hun apparatuur. Hun materiaal oogde wel zeer professioneel, maar wat wil je, als je een winkel hebt, heb je waarschijnlijk maar te kiezen. Tot onze verrassing beschikte de groep niet over een drummer, maar deden ze beroep op een ritmebox, die er al even professioneel uitzag als de rest van hun materiaal. En het moet gezegd dat deze mensen ook al even sympathiek waren als de organisatoren.

De organisatie verwachtte ietske meer volk dan de zestig betalende van de week ervoor, uiteindelijk bleek het opnieuw om hetzelfde aantal te gaan, en zo goed als allen waren punx. Op concerten in Vlaanderen ontmoet je heel regelmatig punx uit Wallonië en Noord-Frankrijk, doch wat hier opviel was dat er geen Vlamingen waren. Iedereen was er franstalig, op the Hillside Stranglers na natuurlijk en die ene Kortrijkse schoonheid wiens lief dan weliswaar weer franstalig was. We hadden wat bierbonnetjes gekregen, maar konden onze pinten ook backstage halen waar enkele kratten voor ons klaar stonden naast een ruime keuze aan eten. Het bier was afkomstig van Frankrijk, en door zijn naam wel zeer misleidend. Het bier heette namelijk "33 Export". Nu, een export is altijd 33 cl. en wanneer je dan nog ne keer een "33 Export" ziet, verwacht je je op zijn minst aan niet minder dan een halve liter. Groot was onze ontgoocheling toen het slechts 25 cl.-flesjes waren, wat een Frans boerenbedrog ! Alhoewel, het bier blijkt finaal door Heineken te zijn gebrouwen ... Exceptioneel lekker was het bier niet, maar slecht was het nu ook eenmaal niet. Wat ik wel ongelooflijk vind aan die Franse flesjes, is dat het capsuleke er niet af moet met een flesopener, maar dat je het kan opendraaien. Waarom dit nog steeds niet in België zo is, is mij onbekend. Misschien omdat een Belgische bierdrinker met eender wat zijn flesje kan openen ? Intussen was ook motard Peter binnengekomen, Peter is een familielid van Keez, die op erg onregelmatige tijdstippen een optreden van ons komt bijwonen. Dit bracht het aantal Vlamingen van de avond op vijf !

Iets na negen uur ging Soupçon de Démence van start. Het programmeren van en het samenspel met de ritmebox waren heel verdienstelijk, maar ik blijf het geen gezicht vinden: een groep, en zeker een punkgroep, zonder drummer, of misschien is het puur de gewoonte ? De teksten waren enkel in het Frans en de groep had behoorlijk wat respons op hun optreden, dat toch zeer punk klonk. De week ervoor hadden ze nog gespeeld met Vortex, die recent ook weer zijn gestart met twee vroegere leden (zanger en drummer) en twee nieuwe, en met wie we ook terug contact hebben.

Daarop was het de beurt aan the Hillside Stranglers. Ze maakten uiteindelijk gebruik van een mix van het materiaal van Soupçon en van het onze. De uit Amerika meegebrachte gitaarversterker was inderdaad van Russische makelij. Ik weet de merknaam niet meer juist, het geleek op Sovjet, maar ik herinner me nog dat de naam van het type met "MiG" begon. Na een korte check of alles werkte, zetten ze hun eerste nummer in. Wat op ons afkwam, was stevige punk'n'roll, niet gespeend van vette gitaarsolo's, voornamelijk op wah-wah. Het publiek lustte er ook pap van en er was ambiance in de kleine keet. Het niveau bleef gans de tijd hoog, alhoewel de zang volgens mij soms iets te wensen overliet, maar daar zal het tournee-leven misschien wel wat mee te maken hebben gehad. Alhoewel het al laat was, speelden ze nog verschillende bisnummers.

Oorspronkelijk hadden we erop gegokt dat we om 23 u. zouden kunnen spelen. Naarmate de avond vorderde, hoopten we dat het niet later dan 23.30 u. zou worden, maar stelden dat dan bij tot vóór middernacht. Het werd uiteindelijk toch middernacht. Eerst heb ik nog wat van die TL-lampen uitgedraaid, zodat het wat minder ongezellig werd. Ook een kleine herschikking op het podium werd uitgevoerd zodat we een deel naast het kleine podium konden gebruiken. We speelden erg goed, maar op de eerste nummers was er niet zo veel ambiance. Peter merkte op dat de gitaar te stil stond en nadat dit geregeld werd, was er inderdaad veel meer respons. Het ging er zelfs behoorlijk heftig aan toe. Tijdens onze "Bob de Brouwer" vraagt Keez in een intermezzo "Goan we nog één drinken". In plaats van "ja" antwoordde ik voor de gelegenheid "qu'est-ce que tu dis" in de hoop dat hij wat Frans uit zijn botten ging slaan, maar hij ging er niet op in. Na het optreden feliciteerden de Amerikanen ons met ons optreden. Ik weet echter dat Amerikanen alles great vinden, zodat ik daar niet teveel aandacht aan besteede.

Na een kleine adempauze gingen we van start met The Thirsty Scums. Het publiek reageerde hier zo mogelijk nog heftiger dan daarjuist. Ook de Amerikanen lieten zich niet onbetuigd en zongen luidkeels de Ramones-songs mee, ik vermoed dat ze het toch meenden van daarnet. Keez die naast het podium stond, kwam plots in een enorme plas bier te staan, waardoor hij overal lichte electriciteitsschokken kreeg. Zo kwam hij snel terug naast mij staan op het podium. Eén nummer ging de mist in door Zjantie of Keez, ik weet het niet meer, maar de rest speelden we zeer behoorlijk. Het was twee uur toen we het podium afstapten ! In tegenstelling tot andere optredens was het publiek nog steeds voltallig aanwezig.

Het afbreken verliep redelijk vlot. Aan de manier van hoe ik 's anderendaags de kabels terug in onze koffers vindt, kan ik over het algemeen opmaken hoe diep Keez en/of ik al in het glas hebben gekeken op het moment van opruimen, en deze maal moet het redelijk zijn geweest. Hoe minder bier er over was, hoe beter het lukte om over te schakelen van Frans op Engels en vice. Verder bleek de thuishaven van the Hillside Stranglers nog heel wat goed volk te hebben voortgebracht: Iggy and the Stooges, Ted Nugent, MC5, ... Die gasten konden de complete legendarische lyrix van de live van MC5 uit het hoofd ! "... brothers and sisters, it's time to decide whether you are gonna be the problem, or whether you are gonna be the solution ...". 

Ik had al gans de avond een frigo opgemerkt achter de toog waar nogal wat Chimay's instaken en had mij erop verheugd er enkele van te proeven. De barmannen bleken echter niet over de sleutel van de frigo te beschikken. Daarop ging de Hillside ritmegitarist iets halen uit hun camionette en dat bleek een grote fles Chimay te zijn die we samen soldaat maakten. Over deze gasten zul je van ons geen kwaad woord horen !

Dirty Pik