Humo's Rock Rally 1986 - Preselectie 07/02/1986 - Zaal De Groene Meersen - Zedelgem

HUMO (BEL) - feburari 1986

Duizenden smerige borden zijn door mijn handen gegaan in een Gasthaus mit Zimmer in de havenbuurt van Genoa. Talloze kantoorruimtes in het berookte Lyon heb ik gereinigd en weer bewoonbaar gemaakt. Ik heb klerikale T-shirts (Cliff in "I Confess") verkocht in Lourdes en geleurd met Hasseltse jenever nabij de skibanen van Gataad. Ik heb met modellen geslapen voor niets meer dan een bord soep. Ik heb kabels gesleept voor zompige pornofilms in de buitenwijken van Kopenhagen. Maar dat ligt achter mij. Dat is voorbij. Ik heb De Brief ontvangen, kom over stop Rock Rally 1986. Mist voor ogen van de weemoed: pubers met Dixan-trommeltjes, zingende postbodes met rubberen benen, het aanbreken van een ochtend in het station van Burst. ... Maar ook: "Maatschappij" van Gruppenbild en Bea van Chow- Chow en "Russia" van Waut en De Combi's ... Dat Humo er vaak heeft naast gezeten ? Nooit: het is niet hun taak talenten op te leiden tot sterretjes, het is niet hun taak vrouwen van muzikanten het zwijgen op te leggen, het is niet hun taak contracten na te lezen. De R.R. wijst aan waar het talent zit: daarna is het hún weg en hun leven. Goed. Dan bevind ik mij nu in "De Groene Meersen" te Zedelgem; het is zaterdag 7 februari, de eerste dag van de vijfde Rock Rally. Ver weg stampvoet een horde van miskende groepjes, boys uit de biz die niet in de jury mogen zitten, jongens van vrije radio's die geen uitnodiging hebben ontvangen; ze huilen een lied van afgunst, voelen zich uitgesloten en misgunnen jonge groepjes, van ganser harte, de mogelijkheid tot spelen en succes. Ze zijn een beetje zielig. Binnen brandt het eerste groepje los: DE NEVE. De songs zijn gehakt stro en een beetje melig, de groep lijkt op verkenning met de Chiro, de zanger is kansloos maar zielig zijn ze niet, alleen wat middelmatig. Onder datzelfde nationale juk lopen de jongens van L'EXPRESSION NUE gebukt: veel goeie wil, redelijke muzikale bagage maar de songs blijven vormeloos en klinken grijs. Voorlopig is het Rock Rally zoals te verwachten en te voorzien was, niet beter en ook niet slechter. Maar dan: A BAD GIRL'S DREAM, een beschaafd popgroepje met stijlvolle songs als "Miss America" en "Keep falling in love with you". Zelfs in ballades - vaak de vuurproef voor amateurs - blijft zanger/gitarist/songschrijver Francis Wildemeersch moeiteloos overeind. Hij heeft een witte gitaar, een Kop en Het een klein beetje in zijn vingers. Wat hij heeft, missen zijn muzikanten: persoonlijkheid. Kortom: een zanger is een groep. Kom, laat ons nogmaals neger spelen. Want daar verschijnt op het door ons A-Team weer razendsnel geruimde podium: RASBABBA. Zij worstelen met Vlaamse funk van het Cosa Nostra-soort, beginnen klunzig, dreigen spannend te worden met een zelf geslagen brug tussen Dillingers "Cocaine" en James Browns "Sex Machine" maar gaan tenslotte - niet geheel roemloos - aan wanorde tenonder. Het was te proberen! Dan komt iemand met groen haar zich beklagen over de zilverknopjes ! Hij noemt onze premier een "ouwe rukker". Dat is punk. Dat zijn THE DIRTY SCUMS. Dat is sympathiek en luid en snel maar niet opzienbarend, niet origineel, niets bijzonders. Het eerste zangeresje in de R.R. 1986 heet PASCALE en ze heeft haar BASICS meegebracht. Samen staan zij in voor nerveuze en vormeloze popmuziek, bereid door vakkundige, waardige muzikanten, die niet weten waarheen. Over THE WASTE schrijf ik wel in Humo maar niet naar huis. Voorspelbaar. Mak. Maar niet zielig. Dan: THE BOY WONDERS, Slabbynck heeft nog bij Red Zebra gezongen maar deze jongens staan - gedecideerd, wetend wat ze willen - op eigen benen. Hun zanger - rillend als een riet, krakende stem - is niet hun sterkste punt. Ze drijven op songs, op originele, vrij magische stukken als "What's a girl like you" en "Blue boy". Komt daar nog wat van ? Ik denk het wel.  Ook mooi: hoe de jonge, boze zanger van SHANGAI tekeer gaat. Hoe het groepje wild om zich heen trapt met vrij eigenzinnige doemrock, hoe het opvallende "Squirm" in mekaar zit. Het is onvolkomen maar echt. En bijna gedaan met de avond. THE WOODBEES - de laatsten zullen de laatsten zijn - hadden verkozen "Whole wide world" van Wreckless Eric te coveren. Slim. Ze zouden graag de nieuwe Undertones zijn. Te begrijpen. God heeft er echter anders over beslist. Einde. Ik ben niet ontevreden. De horde stampvoeters weet gewoon niet beter. Zielig. Sis Kalis