Humo's Rock Rally 1986 - Preselectie 07/02/1986 - Zaal De Groene Meersen - Zedelgem
DE MORGEN (BEL) - 09/02/1986
Ouverture ontbeert originaliteit
Vrijdagavond is in een koud Zedelgem de Rock Rally '86 van start gegaan. De Groene Meersen waren dunbevolkt, het entoesiasme was ver te zoeken en op het podium ontbrak originaliteit én echt talent: een gemiste ouverture, naar ik vrees.
Of wij gekomen waren om de hiel in de Rock Rally te zetten, wou de Humo-verslaggever weten. Nee, nee, driewerf nee. Terecht verweet mee ons twee jaar geleden dat we onmogelijk konklusies konden trekken over wel en wee van het jonge Vlaamse rocktalent op basis van een finale alleen. Vandaar dus. De driehonderddertig cassettes hebben we niet beluisterd, de honderd en vijf groepen - al haakte er al een af in Zedelgem - zullen we wei meemaken. Tot de laatste snik de bittere kelk leeglikken, desnoods.
lets of wat te laat gearriveerd in het verre West-Vlaanderen - gezworen een fonds op te richten ter financiering van meer richtingwijzers in de schoonste Vlaamse provincie - en de helft van de eerste band gemist: De Neve. Toch voldoende gezien om te kunnen konkluderen dat het niet om mijn vrouw ging - mijn huisorkest heet ook De Neve - en gehoord om te kunnen stellen dat het te luid en brij-achtig was en dat de zanger beter de rol van "wildeman" moet inoefenen.
Terzijde: de organisatie was voortreffelijk. De tijd tussen de bands door was tot een relatief minimum beperkt, de klank in de zaal was hard maar goed, de aankondigingen ad rem en niet opdringerig én de intermezzo-cassettes waren van een schaamteloze perfektie: je zou naar de Rock Rally gaan alleen voor die bandjes.
Taal
L'Expression Nue uit Veurne was onopvallend tot slecht (vooral het laatste nummer, een soort ballade, was een drama). De synthesizer klonk afschuwelijk, ik weet nog altijd niet in welke taal de zanger heeft gezongen en de pendule slaat eerder door naar belachelijkheid dan naar charisma als de bas groter is dan de bassist.
A Bad Girl's Dream dan - jezes, waar halen ze al die idiote namen toch vandaan. Je zag al aan de manier waarop de zanger "goedenavond" zei, zijn witte gitaar flikkerend in het tegenlicht, dat hij wèl charisma heeft. Amerikaans van inslag, soms lonkend naar The Bet zaliger, een aanzet tot songs, een behoorlijke stem én begrijpelijk Engels. Alleen zou hij tegen de eventuele halve finale zijn orkest moeten zien kwijt te spelen, want dat was puinruimen. Brugge mag gerust zijn, Brugge zal 's winters nooit koud hebben met een houthakker als de drummer van A Bad Girl’s Dream binnen de stadsmuren.
Het eerste nummer van Rasbabba uit Knokke moet zowat het dieptepunt van de avond zijn geweest, maar vanaf het tweede werd duidelijk waar de band naartoe wil: een beetje experiment en een beetje bleekscheet-funk à la Lavvi Ebbel zaliger (minus de blazers). Goed is nog anders, maar dit was tenminste een poging tot enige originaliteit.
Clichés
Drie punks uit Tielt speelden The Dirty Scums en ze
akteerden hun rol tot in de kleinste clichés en de scherpste hanekammen. Niet
meteen de "future of rock'n'roll", maar leuk zoals punk altijd leuk
is: voor dertien sekonden. De baasjes hebben The Great Rock’n'Roll Swindle
gezien en apen die nu na. Twee keer hetzelfde nummer en dan een protest - meende
ik te begrijpen - tegen Martens, waarbij pamfletten de zaal werden ingegooid.
Leuk ook dat ze niet wilden ophouden bij drie nummers en er meteen een
punk-versie van Zorba de Griek tegenaan gooiden, tot ongerustheid van de
organisatoren overigens. Men gaat met rock'n'roll-revivals de baan op, waarom
zou men het niet met punk-revivals mogen doen ?
Ook uit Tielt: Pascale & the Basics. En toen gebeurde er
iets: hun eerste nummer - ik gok: "Look what you've Done" - was bijna briljant.
De haren begonnen te rijzen, de juffrouw had présence, de band stond louter
instrumentaal gesproken op het hoogste niveau van de avond en ik dacht: dit is
de eerste finalist. Helaas. De spreekwoordelijke pudding viel bij deel twee en
drie in mekaar, het songmateriaal werd ondermaats en Pascale zelf verwaterde tot
een mindere Jo Lemaire. Jammer.
Nep
Over The Waste dient men kort en krachtig te zijn: deze zanger stonk uren in de wind naar nep, arrogante pretentie en pose. En vermits een zanger tot nader order het uithangbord van een band is, stonk ook de rest van The Waste naar nep enzovoort.
The Boy Wonders dan en wie herkenden wij: de ex-zanger van Red Zebra. Geen drums, maar drummachines: de diktatuur van de computer dus. Jezelf waarmaken in drie nummers is natuurlijk hard, maar waar veel bands te weinig van hadden (ze stonden stijf en deden niets, meestal), had deze jongen te veel: vanaf de eerste sekonde stond hij spastisch te wezen alsof hij net zijn vinger in een stopkontakt had gestoken. En dat vinden wij enigszins overdreven. Een neiging tot stereotiep gedreun, maar in het derde nummer - ik dacht: "Blue Boy" - begon het toch enige allure te krijgen. Laten we zeggen: ook deze jongens verdienen krediet vanwege poging tot eigen smoelwerk.
Held
De volgende band, Shangaï, wou niet geïntroduceerd worden en begon dwars door de cassette heen te spelen. Deze jongen was, naar ik vrees: kwaad. Of hij speelde: kwaad. Een held in de streek, vermoed ik, want achteraf kwamen wildvreemden mij aanklampen met de vraag "wat ik ervan vond" en "dat die jongen nog maar 17 is". Een beetje Echo, een beetje Cure en vooral veel Joy Division. Het tweede nummer was volgens mij zelfs Joy Division. Kijk, ik heb een hekel aan synthesizers en ik heb zeker een hekel aan synthesizers die bespeeld worden door jongens met net roze T-shirt, maar toegegeven: de zanger had iets, inderdaad. Hij stond op het podium en je kon niet anders dan naar 'm kijken. Mogelijkheden tot groei zat dus en als er één band uit de Zedelgemse preselektie naar de halve finale moet - al was er geen enkele van voor naar achter grandioos - , dan Shangai.
Het slot was een anti-klimaks: The Woodbees, die hun naam beter in The Would-Be's kunnen veranderen. Ze verkrachtten eerst “I’d go the Whole Wide World" van Wreckless Eric - al denk ik dat de meeste bands minder bang zouden moeten zijn om een goeie, minder bekende song te coveren - en speelden dan nog twee bijzonder vals klinkende hotst-het niet-dan-botst-het rockers met een zanger die zingen met wippen verwarde. Ten down, 95 to go. Zaterdag 15 februari het Kultureel Centrum aan de Torenstraat in Lokeren: deel 2.
Jacky Huy
HUMO (BEL) - feburari 1986
Duizenden smerige borden zijn door mijn handen gegaan
in een Gasthaus mit Zimmer in de havenbuurt van Genoa. Talloze
kantoorruimtes in het berookte Lyon heb ik gereinigd en weer bewoonbaar gemaakt.
Ik heb klerikale T-shirts (Cliff in "I Confess") verkocht in Lourdes
en geleurd met Hasseltse jenever nabij de skibanen van Gataad. Ik heb met
modellen geslapen voor niets meer dan een bord soep. Ik heb kabels gesleept voor
zompige pornofilms in de buitenwijken van Kopenhagen. Maar dat ligt achter mij.
Dat is voorbij. Ik heb De Brief ontvangen, kom over stop Rock Rally 1986. Mist
voor ogen van de weemoed: pubers met Dixan-trommeltjes, zingende postbodes met
rubberen benen, het aanbreken van een ochtend in het station van Burst. ... Maar
ook: "Maatschappij" van Gruppenbild en Bea van Chow- Chow en
"Russia" van Waut en De Combi's ... Dat Humo er vaak heeft naast
gezeten ? Nooit: het is niet hun taak talenten op te leiden tot sterretjes, het
is niet hun taak vrouwen van muzikanten het zwijgen op te leggen, het is niet
hun taak contracten na te lezen. De R.R. wijst aan waar het talent zit: daarna
is het hún weg en hun leven.
Binnen brandt het
eerste groepje los: DE NEVE. De songs zijn gehakt stro en een beetje
melig, de groep lijkt op verkenning met de Chiro, de zanger is kansloos
maar zielig zijn ze niet, alleen wat middelmatig. Onder datzelfde nationale juk
lopen de jongens van L'EXPRESSION NUE gebukt: veel goeie wil, redelijke
muzikale bagage maar de songs blijven vormeloos en klinken grijs. Voorlopig is
het Rock Rally zoals te verwachten en te voorzien was, niet beter en ook niet
slechter. Maar dan: A BAD GIRL'S DREAM, een beschaafd popgroepje met stijlvolle
songs als "Miss America" en "Keep falling in love with you".
Zelfs in ballades - vaak de vuurproef voor amateurs - blijft
zanger/gitarist/songschrijver Francis Wildemeersch moeiteloos overeind. Hij
heeft een witte gitaar, een Kop en Het een klein beetje in zijn vingers. Wat hij
heeft, missen zijn muzikanten: persoonlijkheid. Kortom: een zanger is een
groep. Kom, laat ons nogmaals neger spelen. Want daar verschijnt op het door ons
A-Team weer razendsnel geruimde podium: RASBABBA. Zij worstelen met Vlaamse funk
van het Cosa Nostra-soort, beginnen klunzig, dreigen spannend te worden met een
zelf geslagen brug tussen Dillingers "Cocaine" en James Browns
"Sex Machine" maar gaan tenslotte - niet geheel roemloos - aan wanorde
tenonder. Het was te proberen ! Dan komt iemand met groen haar zich beklagen over
de zilverknopjes ! Hij noemt onze premier een "ouwe rukker". Dat is
punk. Dat zijn THE DIRTY SCUMS. Dat is sympathiek en luid en snel maar niet
opzienbarend, niet origineel, niets bijzonders. Het eerste zangeresje in de R.R.
1986 heet PASCALE en ze heeft haar BASICS meegebracht. Samen staan zij in
voor nerveuze en vormeloze popmuziek, bereid door vakkundige, waardige
muzikanten, die niet weten waarheen. Over THE WASTE schrijf ik wel in Humo maar
niet naar huis. Voorspelbaar. Mak. Maar niet zielig. Dan: THE BOY WONDERS,
Slabbynck heeft nog bij Red Zebra gezongen maar deze jongens staan -
gedecideerd,
wetend wat ze willen - op eigen benen. Hun zanger - rillend als een riet,
krakende stem - is niet hun sterkste punt. Ze drijven op songs, op originele,
vrij magische stukken als "What's a girl like you" en "Blue
boy". Komt daar nog wat van ? Ik denk het wel.
Sis Kalis