PRESS - DE WEEKBODE

THE BOOZE AND THE CHICKS

DE WEEKBODE (BEL) - 01/09/1989

Hoe vuil zijn The Dirty Scums ?

"Het eerste wat de mensen zeggen als ze ons zien op straat is 'vuil uitschot'", lacht bassist Chris Lannoo. Maar de kleren maken niet altijd de man. Het trio The Dirty Scums is een sympathiek en eenvoudig gezelschap dat er wel extravagant bijloopt, maar toch "gestudeerd" heeft. Trouwens een typisch verschijnsel voor half de jaren '70 toen de punk geboren werd. Naar aanleiding van hun optreden op zaterdag 2 september in Izegem trokken we gewapend met geïsoleerde oorkleppen richting repetitiekot waar wij de heren van dichtbij konden bewonderen. Eerste die we te zien kregen was Groesjka, een meisje van zestien maanden en kort daarop de eerste pint. Wantoetriefor !

The Diry Scums bestaat al acht jaar en telt momenteel drie LP's, twee singles en één cassette. "Dat de groep dirty of vuil zou heten, leek nogal duidelijk", vertelt zanger Bart D'ooghe, "Scums was enkele jaren geleden een goede sexfilm en meteen was de groepsnaam gevormd." Bart is 28 jaar en bespeelt de sologitaar en de stembanden. Hij volgde zes jaar college in Roeselare en behaalde daarna het diploma Informatica. Momenteel is hij tewerkgesteld als programmeur. Voor de vrienden heet hij Dirty Pik. Dirty Jenz heet eigenlijk Chris Lannoo, hij tokkelt op de bassgitaar en zingt ook. Ook hij volgde zes jaar college en daarna maatschappelijk werk, maar slaagde niet. Nu is hij 24 jaar en werkt in de fabriek. Dirty Zjantie of Jan Den Baes verzorgt het slagwerk en zingt eveneens. Hij liep school in het VTI, richting metaal. Hij is er 25. Enkel Bart volgde muziekschool.

Repetitiekot

Al van verre kon men wel horen waar dat repetitiekot precies lag. Eens binnen, valt meteen de zeer professionele apparatuur op die hier gebruikt wordt. Het kot zelf is minder: vier op vuier bekleed met kartonnen eierhouders voor de goede akoestiek, het plafond is met isomo bekleed. Om een gat te vullen, werd een lege Martinifles in een hoek geduwd. Aan de muur één poster, eigenlijk een krantenblad met reclame voor bier. Op de grond vonden we zelfs veel van die flesjes. Iedere zaterdag komt men hier spelen, vaste vrienden komen zelfs even binnenwippen en drinken er eentje mee. "Aanvankelijk bestond de groep uit vier. Al zien we graag de vrouwen, voor 't zingen dan toch liever niet", zegt Pik. Geen van de drie steekt het onder stoelen of banken dat ze van muziek niet alles weten, maar over vrouwen en drank des te meer. Tekstschrijver Jenz gebruikt dit thema dan ook vaak in de teksten die meestal in het Engels zijn. "Jenz kan goed Engels", verduidelijkt Pik, "en ik kan goed Frans, maar alle drie kunnen we het best Vlaams." De twee singles zijn Vlaams: "Martens, jij ouwe rukker", van november 1986 en "Rit'n zat te skit'n bacht'n d'hoage", waarmee men op 2 september in Izegem begint.

Eigen stijl

De groep beweert van zichzelf dat alles toevallig gebeurt. Wat opvalt, is dat het trio zichzelf au sérieux neemt. Zo geeft men voor de tweede keer een boekje uit in pocketformaat dat getuigt van een nuchtere kijk op business. Alles wat de groep aanbelangt, wordt zo aan ieder die het wil weten bekend gemaakt. Van het aantal optredens tot recensies over hen en hun platen in diverse popbladen tot de financiële toestand toe. De muziek die ze brengen is een verkrachte versie van de Sex Pistols maar vooral Ramones met een sterk alcoholisch sausje erover heen. De typische stijl is ook de reden waarom ze op de handen gedragen worden door tieners-studenten, zowel uit de colleges als de technische scholen. "We zijn bekend omdat we al zo lang bestaan, maar vooral omdat we natuurlijk zeer goed zijn", vingerwijst Pik. "En de ambiance", grijnst Zjantie, terwijl hij naar Jenz kijkt en vertelt dat na elk optreden enkele mannen klaar staan om hen op te vangen als ze zich in het publiek laten vallen. "De eerste keer dat Jenz zich van het podium liet vallen, stond er niemand om hem op te vangen en hij viel met zijn kop tegen de stenen met een hersenschudding als gevolg", merkt Zjantie op, slurpend van de koffie. Ja, hij was de enige die koffie dronk ...

"The Booze and the Chicks" is de naam van hun derde en pas verschenen langspeler. "Den drank en de wijven centraal", zegt Pik, "maar met verschillende muziekgenres", vult Zjantie aan. Voor Jenz is muziek een microbe waar hij niet meer van af kan. Pik ziet het eerder als een creatieve uiting. Voor Zjantie is muziek kostelijk, want hij kocht net een gloednieuw Staccato-drumstel. Muzikaal is deze derde LP een hoogstandje. Niet alleen de '77-punk komt aan bod, ook heavymetal, hardrock en rock'n'roll is mee op het vinyl geperst. Naar tekst krijgt men het verhaal van de frivole buurvrouw en de celibataire postbode en natuurlijk de meisjes en wat men er allemaal kan mee doen. Titels als "All day fucker" of "Staf the Masturbator" spreken tot de verbeelding. De knalblauwe hoes werd ontworpen door Trien.

Onder de leuze "no cheating in our scene", dat beter niet letterlijk vertaald wordt, publiceren The Dirty Scums een lijst met dubieuze dubiteuren. Men kan er met naam en toenaam lezen wie nog gekochte platen moet betalen, wanneer dat was en hoeveel. Momenteel moet nog 11.410 fr. betaald worden.

En dan nog dit. The Dirty Scums treden op in het JOC De Schuur in Izegem op 2 september om 18.30 u., in Ieper in de "Vorte Vis" op 16 september en op 29 oktober in de B52 in Eernegem. Wie voor hen wil applaudisseren doet dit best vóór het optreden, want ze spelen drie kwartier aan één stuk door zonder te stoppen. Om potdoof van te worden.

Danny

SANTA CLAUZ HAS COME !

DE WEEKBODE (BEL)

Schuiferskapelse punkformatie The Dirty Scums brengt feest-CD uit

Kerstman met hanenkam

Hohoho, ze houden ook wel van sinterklaas en van de kerstman. Ze zijn legendarisch wat alcoholverbruik en aandacht voor vrouwelijk schoon betreft, tot zelfs buiten Schuiferskapelle. De Kapelse punkformatie The Dirty Scums bracht zelfs een sinterklaas- en kerst-CD uit: "Santa Clauz has come !". De vier dertigers zijn intussen al vijftien jaar aan het rotzooien in de punkwereld en voelen zich verre van uitgezongen. We gingen in hun repetitiekot luisteren. Op de CD-hoes prijkt de kerstman alvast met een vlammend rode hanenkam. Voor het overige weerklinkt het vertrouwde punkgedreun. TVDA

PROUD TO BE A PUNK/SOMETHIN' ELSE

DE WEEKBODE (BEL) - 24/09/1999

The Dirty Scums en Marino Punk op één CD

The Dirty Scums blijven geloven in pure punkmuziek

De drie leden van de punkgroep The Dirty Scums zijn de geestelijke vaders van een nieuw kind: na de vorige kerst-CD is er een nieuwe schijf met de dubbele titel "Proud to be a Punk" en "Somethin' Else". Geestesgenoot Marino Punk begeleidt mee op accordeon. Wie ze live wil horen, rent het best zaterdag naar de culturele opening van de Europhal.

Pure drie-akkoordenpunk: zo omschrijven Dirty Pik, Dirty Keez en Dirty Zjantie (Dirty Jenz is er niet meer bij) het teruggrijpen naar de roots. "Op de vorige CD stond eerder poppy punkrock, nu terug pure punk. Het feit dat de Scums opnieuw een trio vormen en dat Dirty Pik weer de enige songschrijver is, zal hier wel niet vreemd aan zijn. De onderwerpen zijn vrij traditioneel, hoewel we het deze keer meer over meisjes dan over bier hebben."

The Dirty Scums staan niet alleen bekend voor hun decadente poëzie, er zijn ook serieuze onderwerpen, zoals de oorlog in Irak, een standpunt over harddrugs en zelfs wat over de Scums zelf. Niet verwonderlijk voelen The Dirty Scums zich verwant met de accordeonspeler Marino Punk. "Niet toevallig vind je op deze CD dan ook een nummer van Marino Punk, door hemzelf gespeeld en door de Scums begeleid." In het tweede deel worden vijf verschillende nummers van elk meer dan vijf minuten gebracht. En deze twaalfde release wordt vanzelfsprekend afgesloten met "Zorba's Dance", met nogmaals Marino Punk op accordeon.

LVA

R.A.M.O.N.E.S. (Rockin' Asskickers Makin' One Noisy Entertainin' Sound)

DE WEEKBODE (BEL) - 06/07/2002

Nieuw luidruchtig product uit de Dirty Scums-stal: ode aan Ramones

R.A.M.O.N.E.S. is eerlijk

R.A.M.O.N.E.S., de nieuwe CD van de Kapelse punkformatie The Dirty Scums, gaat in première op zaterdag 7 september in Club '77. Twintig vieze jaren vieren Dirty Pik, Dirty Zjantie en Dirty Keez met een schijf waarop 23 gloednieuwe nummers zijn gebrand.

R.A.M.O.N.E.S. is het vijftiende product op het Dirty Records-label, verwijst naar Rockin' Asskickers Makin' One Noisy Entertainin' Sound en geldt tegelijk als tribute aan Ramones, de gevierde New Yorkse punkband, meermaals met brille gecoverd door de Scums.

Twintig jaar The Dirty Scums. Twinty bottles of beer on the wall ? Niets van, The Dirty Scums staken de handen uit de mouwloze punkvest, gingen vooruit en zagen niet om. Waar andere oude hanenkammen een compilatiealbum uitbrengen en verder leven op vervaarlijke posters met bestemming tienerkamermuren, pakken The Dirty Scums uit met 23 nieuwe songs van het kaliber "Klets, in je gezicht", met een wervelwind van drie akkoorden en een drumcontinium op speed. Punk, de betrouwbare oplossing voor wie veel lawaai wil maken, maar niet zuiver op de noot of binnen de maatstrepen mikt of kan mikken.

R.A.M.O.N.E.S. werd opgenomen in slechts drie dagen. Absoluut geen tijd voor gefoefel dus. "Een verademing in de geprefabriceerde muziekwereld van vandaag", zo omschrijft het trio de nieuwe release, die slechts 45 minuten van uw tijd neemt. De Scums-stijl is een hypersnelle variant op '77-punk met bekbare melodieuze refreinen, recht uit een ritmische hellekrocht.

De eerlijke sound van The Dirty Scums houdt stand dankzij hun DIY-opvatting (do it yourself, of wat je zelf doet, doe je altijd beter). De Scums zweren bij kleinschaligheid en alles is van de eigen hand, niet alleen de muziek, maar ook de hoes, het tekstboekje, publiciteit en distributie. Dit keer geen cartoon als CD-cover, maar een foto van drie sympathieke Scums, op een motor te midden van de brousse. Bij Dirty Zjantie is zelfs een tanden ontblotende glimlach te zien, hoogst ongebruikelijk op een punkhoes, maar het is eens iets anders.

De teksten zijn meer achtenswaardig dan we van de Scums gewoon zijn. De songs handelen ondermeer over de dood van een grootmoeder (So sad today), de Belgische dioxinecrisis (Your ass) en de zorg voor het milieu (Care 'bout nature). Toch, met nummers als "The G-spot" en "Show me your tits" is het vunzige hek weer van de dam. Op die manier dreigt de CD nooit te zwaar op de hand te worden, of op het gemoed. Punk is en blijft nog altijd fun, zo leert elke punkband het ons toch.

EC