INFO               

1, 2, 3, 4 ... A LO-FI RAMONES TRIBUTE

SPECIFICATIONS

THE DIRTY SCUMS

PRESS

P-MAGAZINE - 2002

Kloot Per W betoont eer aan punkpioniers

"Ramones zijn even belangrijk als The Beatles"

The Police, Motörhead, Mötley Crue, Frank Zappa, Rolling Stones, Billy Joel, Green Day, Sex Pistols, Sonic Youth, Pixies, dEUS, Radiohead, U2, Nirvana, Pearl Jam, Slipknot: volgens Kloot Per W - De Forrest Gump van de Belgische rock - zijn ze allemaal schatplichtig aan de Ramones. "Zonder twijfel één van de meest invloedrijke groepen aller tijden", zegt KPW, "minstens even belangrijk als The BEatles."

Lichtjes overdreven misschien, maar KPW is dan ook een echte fan van de Ramones. Voor de zopas verschenen dubbele CD "1, 2, 3, 4 ... A Lo-Fi Ramones Tribute" verzamelde hij op eigen houtje liefst 56 ondergrondse covers, belangeloos gemaakt door bands uit België, Nederland, Engeland, Duitsland, Hongarije en de VS. Ondertussen heeft hij ook inzendingen binnengekregen uit Libanon, Jordanië en andere exotische oorden, genoeg om straks een tweede compilatie mee te vullen. "De Ramones hebben overal in de wereld opgetreden, ook waar andere groepen nooit kwamen, in niet-westerse landen. Zij kostten gewoon een pak minder, en stelden ook minder hoge eisen qua hotels en dergelijke. Nog maar eens een bewijs dat de Ramones de ultieme working man's band waren. Die mannen hebben niets anders gedaan dan optreden en platen maken. Heel gedisciplineerd. One, two, three, four, en weg. Het zal wel iets te maken hebben met de opvoeding van Joey Ramone (in april vorig jaar overleden, red.), de zoon van een Amerikaanse beroepsmilitair in Duitsland. Hij dweepte met de nazi's zonder rechts te zijn. Zelfs een op en top elektronische groep als Kraftwerk, niet toevallig Duits, hanteerde dezelfde benadering als de Ramones: simpele teksten, simpele songs. "Blitzkrieg Bop" van de Ramones en "Autobahn" van Kraftwerk hebben trouwens exact dezelfde akkoorden."

KPW heeft zijn idolen nooit ontmoet ("ik ben geen starfucker"), maar als fan van het eerste uur weet hij hun muziek wel perfect te plaatsen en te omschrijven. "In 1976 zag ik voor het eerst een foto van de Ramones, en alleen dat beeld al maakte een geweldige indruk op mij. Totaal verschillend van de toen heersende mode: de bombast van de symfonische rock en de glitter van de glamrock. Die gasten zagen er écht niet uit, ze waren heel slordig en alledaags gekleed. En ze leken muziek te spelen alsof hun leven ervan afhing, zo agressief hielden ze hun instrumenten vast. Een paar weken later heb ik dan een importplaat gevonden van de Ramones, met zo'n dikke Amerikaanse hoes, en wat ik toen hoorde, heeft me echt omvergeblazen. Slade en Mud, maar dan sneller en zonder franjes. Teksten die niet langer waren dan vier zinnen, nummers die niet langer duurden dan twee minuten. En doordat alles zo eenvoudig was, klopte het ook allemaal perfect. De Ramones speelden nooit vals, zongen nooit vals en lasten nooit overbodige gitaarsolo's in. De essentie van de rock'n'roll, met andere woorden. De drummer verdeelt de tijd in vakjes, de bassist speelt alles vol en de gitarist volgt de bassist. Simpeler kon het niet."

En vervelender ook niet, zou je kunnen stellen. Heb je na één song van de Ramones niet alle songs van de Ramones gehoord ?

"Je moet hun oeuvre als een geheel zien, zoals je ook het werk van Salvador Dali in z'n totaliteit beschouwt. Altijd dezelfde elementen gebruiken, naar hun eigen songs verwijzen, reeksen van songs maken: dat deed Dali ook met zijn schilderijen. Ik dacht in het begin ook dat die teksten geen inhoud hadden, maar allemaal samen vormen ze in feite één groot verhaal, het verhaal van de naoorlogse jeugd in Queens, New York, van de televisiegeneratie die na de hippies kwam, experimenteerde met lijm en waspoeder als drugs en vaak terechtkwam in de psychiatrie. De harde realiteit kortom. Straatpoëzie die het tegenovergestelde was van rap, vijf woorden in plaats van een heel epistel. De Ramones hadden ook gevoel voor humor. Lieten zich fotograferen met hun gitaren in een plastieken zak op de metro, terwijl andere groepen toen uitpakten met zevenhonderd versterkers, vijftig trucks, een paar zwembaden en een kudde grieten. De Ramones hadden precies de tegenovergestelde boodschap. Wij zijn onnozelaars, zegden ze. Wij zijn niet glad of sexy, maar we gaan er wel honderd procent voor."

KM

THE BELGIAN POP TELEX

Kloot Per W is nearing the completion of his Ramones project. For almost two years, he has been recording Ramones songs under a number of inventend names with his friends, putting it as MP3-files on his website and then inviting everybody else interested to join in on the "Hey ho let's go". His appeals have been more than succesful, as he now about to present no less than 56 covers of Ramones-tracks on "1,2,3,4 ... A lo-fi Ramone Tribute". Among the participants, there are a number of well-known bands, such as Paranoiacs, Daan, JMX, The Kids, Neven, Golden Green, De Bossen, Riguelle & Hautekiet, La Fille d'Ernest (and of course KPW himself) which have foud their way onto CD1, while the crème the la crème of the Belgian punk scene (The Hot Rod Honeys, Faroutski, The Dirty Scums, de Lama's, Bad Preachers, Funeral Dress etc...) have found their way onto CD 2.